Koncepcje najnowszych reaktorów – tzw. III. generacji – tworzone są na podstawie ponad trzydziestoletnich doświadczeń projektantów i operatorów elektrowni jądrowych. W dążeniu do najwyższego poziomu bezpieczeństwa znacznie zaostrzono wymagania stawiane projektom elektrowni jądrowych. Przy projektowaniu układów bezpieczeństwa bierze się pod uwagę hipotetyczną możliwość wystąpienia najcięższych awarii – przede wszystkim możliwość uszkodzenia wielu elementów z powodu wspólnej przyczyny – mimo iż prawdopodobieństwo ich zajścia jest znikomo małe.
Założenia są takie, że jeśli z jakichś nieznanych przyczyn, które nie zostały przewidziane, dojdzie do ciężkiej awarii (prowadzącej np. do całkowitego stopienia rdzenia lub znaczących uwolnień substancji promieniotwórczych), substancje promieniotwórcze muszą zostać zatrzymane wewnątrz obudowy bezpieczeństwa.
Oznacza to, że obudowa bezpieczeństwa musi być wystarczająco duża i mocna, aby wytrzymać skutki takiej awarii.
Szacuje się, że prawdopodobieństwo uszkodzenia rdzenia reaktora III. generacji jest mniejsze niż raz na milion lat, a prawdopodobieństwo dużych uwolnień substancji promieniotwórczych do środowiska jest mniejsze niż raz na 10 milionów lat!
